Susarak Konuşmayı Babamdan Öğrendim

Avlumuz, taş döşemeliydi.
Taşların arasındaki yosunlar,
ve zaman içinde meydana gelen çatlaklar
sanki geleceğin habercisiydi.
Annemin yüzündeki hüzün,
babamın uzak bakışları,
avluyu dolduran hava kadar yoğundu...

Eskiden iki kişi arasındaki uzaklığı mektuplar doldururdu.
Ben babam ile yüz yüze konuşamazken,
değil mektup yazmak,
içimdeki boşluğu haykırsam da duyamazdı.

Benim babam,
yaşadığı zorluklara karşı sessiz bir direniş sergilerdi.
Benim babam,
acılarını paylaşmak yerine, susmayı tercih ederdi.
Susarak konuşmayı ben önce babamdan öğrendim.
Sonra sen girdin hayatıma…
Canıma can katan, güzel yürekli adam…
Ben seni ne çok sevdim.
Ne çok sevdim…
Büyüdüm sanıyorsan yanılıyorsun.
Ben hep o günde, ben hep çocuk kaldım...

Ancak şimdi, herkes kendi kulaklığını takıp,
kendi dünyasına çekiliyor.
Ekrandaki yüzüme yansıyan yüzün bana artık yetmiyor.
Her geçen gün daha belirgin hale geliyor.
Yüzümün güldüğüne bakma, içim kan ağlıyor.
Ben hiç mutlu değilim…
Eskiden, gözlerimizde parlayan ışığı hissederdik.
Şimdi ise, bir tebessümü bir emojiyle değiştirdik.
Ellerimiz, soğuk harflere dokunarak konuşuyor.
Seni bilmiyorum ama ben hiç mutlu değilim…

Gerçek bir üzüntü, samimi bir özür;
ekranın ötesine geçip,
bir omuzda buluşmayı hak etmiyor mu?
İçimde bir özlem fırtınası esiyor...
Ne yapayım?
Ben babamın kızıyım.
Ağırlığı giderek artan bir yükü bıraktı omuzlarıma.
Sessizliği, bana kalan tek miras.
Ben susarak konuşmayı babamdan öğrendim.