Susarak Konuşmayı Babamdan Öğrendim

Avlumuz taş döşemeliydi
Taşların arasındaki yosunlar
ve zaman içinde meydana gelen çatlaklar
sanki geleceğin habercisiydi
Annemin yüzündeki hüzün
babamın uzak bakışları
avluyu dolduran hava kadar yoğundu

Eskiden iki kişi arasındaki uzaklığı mektuplar doldururdu
Ben babam ile yüz yüze konuşamazken
değil mektup yazmak
içimdeki boşluğu haykırsam da duyamazdı

Benim babam
yaşadığı zorluklara karşı sessiz bir direniş sergilerdi
Benim babam
acılarını paylaşmak yerine susmayı tercih ederdi
Susarak konuşmayı ben önce babamdan öğrendim
Sonra sen girdin hayatıma
Canıma can katan güzel yürekli adam
Ben seni ne çok sevdim
Ne çok sevdim
Büyüdüm sanıyorsan yanılıyorsun
Ben hep o günde
ben hep çocuk kaldım

Ancak şimdi herkes kendi kulaklığını takıp
kendi dünyasına çekiliyor
Ekrandaki yüzüme yansıyan yüzün bana artık yetmiyor
Her geçen gün daha belirgin hale geliyor
Yüzümün güldüğüne bakma içim kan ağlıyor
Ben hiç mutlu değilim

Eskiden gözlerimizde parlayan ışığı hissederdik
Şimdi ise bir tebessümü bir emojiyle değiştirdik
Ellerimiz soğuk harflere dokunarak konuşuyor
Seni bilmiyorum ama ben hiç mutlu değilim

Gerçek bir üzüntü samimi bir özür
ekranın ötesine geçip bir omuzda buluşmayı hak etmiyor mu?
İçimde bir özlem fırtınası esiyor
Ne yapayım?
Ben babamın kızıyım
Ağırlığı giderek artan bir yükü bıraktı omuzlarıma
Sessizliği bana kalan tek miras
Ben susarak konuşmayı babamdan öğrendim