"susarak Büyüdüm" Şiiri - Zeynep Koçar

"SUSARAK BÜYÜDÜM"
Susarak büyüdüm ben.
Her gözyaşımı içime akıttım.
Kimse bilmedi hangi kelimeyle kırıldım
Hangi gecede sessizce yıkıldım.

Kalabalıklar içinde en çok yalnızlığı tattım.
Kahkahaların arkasına suskunluğumu sakladım.
Ne zaman iyiyim desem,biraz daha eksildim,
Ama hiç bir zaman kendim olmaktan vazgeçmedim.

Kırıldım evet ,çok hemde.
Bazen dost dediklerimle,
Bazen de en sevdiklerimle yıkıldım.
Ama her defasında ayağa kalkmayı öğrendim.

Hayat en çok susanları sınarmış.
Acının adını bilmeyen derinliğini de anlamazmış.
Bir gün dedim elbet geçer.
Ama geçmedi ,ben alıştım sadece.

Beklentilerimi indirdim yüreğimin raflarına.
Sevgiyi sorguladım kim hak ediyor diye,
Çünkü yürek verdiklerim ruhumu unuttu,
Ben ise hâlâ içten seven bir eski zaman insanıydım.

Zaman geçti,insanlar değişti.
Ama ben hâlâ sözümde , hâlâ kendim gibi.
Ne rol yapabildim,ne de hesaplı sevgiler sunabildim.
Ben hep gerçek kaldım,bu yüzden biraz yalnız kaldım.

Ama sen sorarsan,
Pişman mısın ?
Hayır.
Çünkü ben sevdim içimden geldiği gibi.
Ve eğer yeniden başlarsam bir gün,
Yine susarak büyürüm ..
Ama yine yüreğimle severim !

17.04.2025