Susarak Anlatıyorum Seni

SUSARAK ANLATIYORUM SENİ

Yıllar oldu görüşmeyeli
nasılsın, iyi misin?
bıraktığın en son durakta nöbetteyim
giderken bindiğin tren,
belki bir gün seni bana getirir diye
Diyarbakır garındayım.
banklar üzerinde,
gelmen umuduyla
üç beş nöbetindeyim.
dalarım hülyalara
seni görme umuduyla
ıraktan ırağa görürüm cemâlini
el edersin, gel dersin…
bir elmanın ikiye ayrılması gibi
birden yarım kalır hülyalarım
hülyalarım yarım,
ben yarım.
ve uyanırım gecenin kandilinde
gördüğüm rüya aklımda mıh gibi durur
yüzüm kan, ter içinde,
gözlerim yaş içinde,
üstüm başım toz içinde,
aklım, fikrim olmazların oluru içinde,
kalbim aşkının kor alevi içinde.
ve birden yanıma bir adam geliyor
saçlarına kar yağmış
orta boylu
ve birazda kilolu
yüzünde hayatın izi
halden anladığı belli
görmüş aklımla kalbimin savaşını
seni bana sormaya gelmiş
ağzımı açamıyorum
aklımda sen,
fikrimde sen,
kalbimde sen,
damarlarımda sen,
canım sen
ah bir de sen yanımda olabil/sen
kelimeler boğazıma düğümleniyor
deli oluyor sözcükler,
harfler çıldırıyor,
yarım kalıyor heceler,
cümleler yaralı
ve ben susuyorum
gözlerim konuşuyor
susarak anlatıyorum seni
istasyon bekçisine
ben susuyorum
gözlerim konuşuyor
gözyaşlarım kalbimin inci tanesi
çıldırıyor gözyaşlarım
kalbimin inci tanesine ağlıyor
gözlerim ağlıyor ben susuyorum
susarak anlatıyorum seni
gecenin zifiri karanlığına
seni benden alan;
yıla, aya, güne, saate ve saniyeye
susarak anlatıyorum seni
hal bilmeze,
ite, çakala,
banklarda yatan sokak çocuklarına
aşka dalkavukluk yapanlara
susarak anlatıyorum seni
anlatıyorum ama nafile
hiçbir sözcük çilemi hafifletmiyor
dindirmiyor apansız başlayan sancılarımı
kalbimde zelzeleler,
beynimin kıyısına vuruyor acılarım
ya ben kendimi anlatamıyorum
ya da kimse beni anlamak istemiyor
dinmiyor sızılarım
ve ben susarak,
seni anlatmaya devam ediyorum
siyah kaleme,
beyaz kağıda
anlattıkça anlatasım geliyor
kalem yetmiyor,
kağıt bitiyor
ve ben susarak,
seni anlatmaya devam ediyorum.