Susar! İnsan insana Şiiri - Mustafa Parlak

Susar insanlar, insan insana susar!
Sokak sokak anlamsız, boş yığın kalabalıklar.
Birbiri ardına koşturmaca, bin bir telaş!
Bir o yana bir bu yana salınanlar
Yetişmez vakit yetişmez, bitmez iş
Nefes nefese! kalmıştır tüm insanlar.

Yemeğini soğutmuş, nasibini kaçırmış kaşığından
Hele yerim daha, vaktim var dediğin an!
Farkında değildir kaçırdıklarının biten günün ardından
Tez biter! durmaz, durduğu gibi saatte zaman
Artık çok geçtir, gün devrini almıştır akşamdan
Ne yaparsan yap kurtulamazsın,
ahlarından, vahlarından

İnsan geçmiştir gül bahçelerinden
Umudunu da kesmiştir, en son gülden
Kendi derdine yanar, korkar son gününden
Geçer candan, canandan, umutlarından
Unutur nazen de sevgiliyi, Unutur! Ondan.

Yetişir ölüm, bitiverir ansızın, kapıda
Nefesi korkutur , gelir ta uzaklardan da
Unutturur acısıyla tatlısıyla, geçen ömrü
Bıçak ağzı kesmiştir, kopmuştur film,
Yoktur artık geri dönüşü

Bağıramaz, çağıramaz,
Umudunu kesmiştir, ahbap dan dosttan
Bir el uzatan olmaz artık!
Verdiği nefestir, son kez. Ya HAK!
Bir daha verdiğini alamaz! Ölmüştür insan!