Susan Bir Adamın Kabullenişi

SUSAN BİR ADAMIN KABULLENİŞİ

Zaman
sessizliği ilmek ilmek örerken üzerime
seninle başlayan iç yangınım
nihayet bir gün bir kıvılcımın küllerine dönüştü

bir öyküde adın geçse içim titremiyor artık
doğrusu nutmadım
ama eksikliğine de alıştım

bir ömür kendinden kaçarsk yaşanmazmış
ben bunu senden değil
en çok da kendimden kaçarken öğrendim

belki giden sendin
ama geride kalan da ben değildim
her sabah aynada gördüğüm yüzümde
başka biri vardı sanki
yorgun
suskun
ama inadına ayakta duran

takvimler hep bir adım önümden gitti
oysa ben uzun süre yerimde saydım
zaman koşarak uzaklastı
oysa ben yürümeyi bile unuttum

şimdi bir rüzgâr yalıyor yüzümü
içimde bir sevgi kabuğu çatlıyor sanki

seninle susan kalbim
şimdi kendi ritmiyle konuşuyor
kaybettiğimi düşünürken
kendimi yeniden buldum sanki
ve kendimi sürgün ettim yalnızlığa
dilime vurulan her prangalı sükût
seni değil
senden göç eden beni anlatıyordu
sana yazdığım her dize
seni değil
kendimle hesaplaşmaydı
artık şiir de yazmıyorum
çünkü imgede süslediğim şiir değil
içimi kanatarak uzayan mesafelerdi

ne zaman bir yıldız kayda gökyüzünde
dilekler tutmuyorum sadece
neye ve niçin dilek tuttuğumu bilmeden

ne birilerine borçlu hissediyorum kendimi
ne de lütuf sayıyorum yaşamı
kalanlara minnet duymuyor
gidenleri uğurlamıyorum
namerde direnen yanıma teşekkür ediyorum
ve yazdığım yazılarda
hayatta tutanları anlatıyorum

bir zamanlar her şiirde seni anlatan ben
şimdi kendi doğrularımın izini sürüyorum
kim bilir
belki bu sefer
yalansız
riyasız
gerçekten seven birini ben bulurum

Efkan ÖTGÜN