Artık her şeyi oluruna ve zamanına bırakma vakti gelmişti benim için...Ve yine susmaya demir atmıştım..Oysa ki sustukça büyüyordu içimdekiler ve büyüdükce'' Her yanımı kanatıyor ama bir tek canımı'' acıtıyordu...Ne zaman suskunluğumu bozmaya çalıştıysam '' Ben hep kelimelere kısır kalıyordum.'' Kısır kaldıkça susmaya mahkum ediliyordum...
Bir türlü anlatamıyordum düşündüklerimi ve içimden geçenleri..Oysa bir konuşa bilseydim daha hiç kimse susturamazdı beni..Ona yaralarımı anlatacaktım; Her gelenin eğilip baktığı,sarmak için türlü klişeler denediği ama her seferinde daha da çok kanattığı...Ama bir türlü anlatamıyordum...
Susuyordum ve ben sustukca kimlğimi soruyorlardı..Cebimden resmini çıkarıp gösteriyorum her defasında..Ve anlıyordum ki ''ben kendimi kendimde unutmuştum'' ve ''ben onun için hiç bir şeyken,onun benim için herşey olduğunun farkına varıyordum.''Galiba ben onu çok seviyordum...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta