Sus Sevgilim Şiiri - Sevil Bakır

Sus sevgilim,
Birşey söyleme.
Acımızı hafifletecek hiçbir sözümüz yok birbirimize.
Ben olduğum yerde kalmalıyım,
Sen ait olduğuna dönmelisin.
Ne bir veda beklemelisin benden,
Nede iyi bir dilek geri kalan hayatın için.

Sus sevgilim,
Emir verme bana.
Kendime nasıl bakacağımın bir önemi yok.
Sensiz bir hayat planım yoktu aslında,
En çok da bu yüzden kırgınım ya sana.
Plansızlık insanı nelere sürükler bilir misin sen?
Bak ben öğrenmeye başladım bile...

Sus sevdiğim,
Kimse içimizi yakan sevginin haykırışlarını dinlemek zorunda değil.
Herkesin aşkı başından aşkın.
Hem sevmez insanlar kendinden fazla derdi olanı,
Derdin bile en büyüğünü isterler kendileri için.
O kadar bencildirler işte...

Sus sevgilim,
Sus...
Çünkü kulaklarımda çınlayacak bir sesin ağırlığıyla yürüyemem ben,
Ne şimdi nede sonra.
Her adım attığımda aklıma gelir kaldıramam.

Sus sevgilim,
Bakma öyle gözlerime.
Gözlerimizin birbiri içinde eridiği zamanları geride bıraktık artık.

Vedalaşmak istemiyorum seninle,
Her vedada kavuşma umudu vardır azda olsa.
Gidiyorum da diyemiyorum,
Gelebilme ihtimalini içinde barındırır diye.
Ben kayboluyorum sevgilim...
Hem kaybolursam bana ne olduğunu bilemezsin.
Ne bileyim beş duyuda terkederse seni,
Yüreğin katlanır değil mii?

İçinde senin olmadığın bir hayatın derinlklerine doğru
Batıyorum sevgilim acelem de yok
Ağır ağır bitiyorum işte...