Sus Sen Sevgili Şiiri - Funda Kocaevli

Gidiyorum ve sen kolların göğsünde dolanmış izliyorsun adımlarımı. Rüzgar kokumdan geride kalan izleri katıyor kendine. Sana tek bir soluğa yetecek kadar bile bırakmıyor benden.

Göğsümdeki çatlaklardan sızıyorsun. Yüreğim akıyor terkettiğim şehrin çiçeklerine. Kanla katran bulaşıyor ellerime, yüzüme.

Derlerdi; "Aşk, kan gibidir. İçidir insanın, yaşam verir."

Sen sevgili, içim-dışım, tekrar tekrar yaşamak için ölüp yeniden doğacağımdın. Her güne yeni bir hayat verse Yaradan, aynı aşka yeniden düşerdim şüphesiz.

Öyle yapardım işte...

Gidiyorum...
Kader...
Hayat...
Ne dersen de işte. İstersen, "Beceriksiz, sevmek kim o kim! " de.
De işte bir şeyler...

İster şimdi de, sesini yükseltip, ister usulca söyle sadece kendin duy. İstersen yine sus...

Susmak; ya kabullenmek, ya isyan etmek, ya da şükretmek bana göre...

Sana göre ise ben...
Neden gideyim cevabını bilsem?

İç ağrısıyım ben. Bazen kan, bazen can, bazen aşk, bazen sırat...
Geriye baktığında alaşağı, ileri baktığında sarhoş olacağın. Az sevsen, altındaki alevlere sarılacağın...

Ama sen sus şimdi sevgili. Sessizlik yakışıyor sana ben giderken.

Ne bileyim, belki "Gitme, seviyorum seni. Sevmelerin lazım bana nefeslenmek için! " dersin.

Sus sen sevgili, en azından gitmeyi becerebileyim...