Sus Ölümler Şiiri - Lütfi Demir

tekerrüründe çok sus öldüğüm
ey öldüklerimle adağı olduğum tarih
elimden aldıklarınla büyüyorsun

varlığımla var(a) madıklarıma
sis bir gülümseme takınıp
kanırtıyorlar babamdan kalma
çocuğumdan bozma suskunluğumu

dengbéj gecelerin sesine düşürdüm sayrılığı
buyrulan bir şifre yetince yitirilişime
çok içlendim çatılan tüfekler arasında
karnı sütbeyaz bir tavşanın
kimseyi tövbeye getirmeyişine

ait olamamıştım yüzümün rengiyle hayata
nasihat sever bir babanın kimsesizliğiydim sadece
aldanışlarımı hep hayra yormuş
etimdeki dişlerin bilenmişliğini geç farketmiş
çok sus ölmüştüm çok sis arasında

cesedimin altında sakladığım suskunluğumla
dokundum kanlı ıslak parmaklarımla tespihime
neye yarar kanıma bulanmış inciler dökülürken
seglavi kısrağımdan yere düşen terlerim

dâhil edemedim tutanaklara
içimin incinmiş sesini
fukara bir kaçak ölüsüydüm yaşamın