Sus, Kır, Yak Şiiri - Selman Faris Karaköse

Dile sus geldi
Ki sessizliğin boynu büküldü,
Garip mahsun kaldı,
Dile gelenler birbir kaçtı,
Aşk kelimelerine yetim denildiyse,
Suskunluğa kahır denildiyse,
Kurumuş lehçeler gün batımı şafağa sürüldüyse,
Bunun hatrınadır....
Devşirme bir sırıtmaydı gülümsemenin açıklaması,
Her vakit, billur gibi sözlerim
Sukuta verildi.
Zindanlarda harmanlanıp, çatallaşmış bir lehçeye kurban oldu,
Bitti o zaman.....
Dile sus geldi.......

Kaleme kır geldi
Mahkuma son arzu sorulmadı,
Yastığın altında sakladığım kalemleri göz ucuyla süzdüm,
Ne dertlerimi anlatmıştımki onlarla,
Ne vuslatlara göz yaşı uçurmuştum,
Adına karalamak dedim, sonra aşk dediler adına,
Tam orta yerinden, sanki dünyanın tam ortasından,
Sanki ömrün, yolun, bardağın, göz yaşının oratsından.
Tam ortasından ince bir ses ile isyan kalktı ayağa.
Etme eylemelerin, gitmelerin, yitmelerin faydası yoktu.
En büyük aşklarıma,
Kimi zaman bahtiyar,
Kimi zaman bedbaht olan aşklara yol açmıştıki,
Daha nicesine niyet etmişken,
Kaleme kır geldi................

Kağıda yak geldi,
Bir kibritin insiyatifine kalmıştı herşey.
Hani en sevdalı olan bendim,
Hani en çok arzu edilen.
Basit bir çöp parçasına mı cübbe verilmişti.
Adına kağıt denmişti ki,
Paçavra yumağıydı belki.
En ücra Köşelerine, hazinelerimi gömdüğüm,
Deli gömleği gibi kollarıma dolanan,
Benliğimin, üstüne çarşaf gibi örtünen bu beyazların mıydı,
Bütün suç?
Halbuki hiç bir müdafası yoktu... garip, hüzünkar...
Kibrit sert bir kayaya sürtündü,
Kağıda yak geldi............

Hey hat.......
Üç emirde yok ettiler bütün aşikarlığımı,
Mabedime, dokunamadılar amma,
Gönüle bir emir gelmedi, gelemedi,
Sus geldi,
Kır geldi,
Yan geldi,
Yit geldi,
Git geldi,
Bit geldi,
Öl geldi........
Ama hiç birini umursamdı.....

Lakin banada zarar, lal, kırık, yanık bir gönül........
Biliyordum, lakin bilmelerini istemdim....
Derin bir nefes............
Ve gönüle
Ah.... Geldi.............

Selman Faris KARAKÖSE
(30.05.2005)