Sus Kalbim Sus Şiiri - Seval Kemertaş

yine uşşak makamına kanıyorum ah..!
yine kimsesiz,yine sensizim
aşkın zembereğini kırarak
içimin en acıyan yerinden yakaladı hasret
titredim yok olurcasına
Ege'nin sesi yankılandı içimde
kaçamadım sen kokan imbatın uğultusundan
keşmekeş sancılar içinde kıvrandı ruhum
kaybolmuş benin elleriyle sarıldım yokluğuna...

kederlerimin eflatunundayım şimdi
buz mavisi bir soğukla donuyor ellerim
çatırdayan ömrüm gibi sararan yapraklar
sineme taşıyor çiğ damlalarını
bam telimden vurdukça hasret
hatırlıyorum..!
mavilerin içinden süzülerek
sonbaharda bir elin avuçlarımdan kaydığını..

oysa ne çok düş birikmişti yüreğimde
şimdi ise soluğumda dinmek bilmeyen bir tipi
içimde bir kent yaprak döküyor sessizce
sadece hırçın rüzgarların,
mavisini yitirmiş dalgaların uğultusu duyulan
dışarıda sürgün edilmiş yağmurun gözyaşları
hüzüne boyuyor bastığın bütün kaldırımları..

şimdi aşk isyankar kendine
öksüz düşlerim üşürken her gece yastığımda
sesime yağarsın kan ter içinde
alnımda çözülür yıllar
yavaş yavaş sancılanır sol yanım
sonra iliklerime işler çaresizlik
susar bütün notalar
kırılan dallarımdan acımasızca fışkırır sensizlik
silinir güfte..yenilmiş bir şarkı olur artık yaşamak...

'sus kalbim sus!
aşk denilen bu kör kuyuda şimdi susmak yakışır sana'

22.Ekim.2006