Sus Kalbim Şiiri - Yelda Şahin

Yine gecemin içine düştün
Sessizliğimin tam ortasına
Beynimin her köşesine
Senin yüzün senin gülüşün
Birlikte büyüttüğümüz anılarımız var
Ve ben bu anıların içe düştüğüm anlarda
Yüzümde tam bir gülücük oluşacakken
İçimde bıraktığın acıyı hissediyorum
Nasıl bu hale geldiğimizi anlayamadan
Sabahı etmeye çalışıyorum yine
Her seferinde senden bir adım daha uzaklaşmak istercesine
Cevaplar veriyorum anlam veremediğim sorularıma
Nasıl ve nerede olduğunu düşünüyorum bir an
Belki de gitmiştir diyorum bu diyarlardan
Sonra kendime sus diyorum
Boş ver gitsin gideceği yere
Bırak kalbim bırak diyorum
Sessizliğinde büyüsün
Gül geç diyorum
Seni acıtan bu hikayenin her satırına
İçimdeki bu sesle savaşırken
Seviyorum diyorum
Sonra soruyorum kendime
Sevgi nedir diye?
Ve bu soruyla birlikte
Bir kapı açılıyor sanki kalbimden
Derinlere doğru, geçmişe doğru
Sevgi diyorum
Sevmeyi bilmektir
Ağızdan çıkan iki kelime parçasının ötesinde
Hissetmektir çoğu zaman
Ve kendimle baş başa kaldığım
Daha derin, daha saf sever belki de insan
Yine de sevgi susmasını bilmelidir
Karşı kıyıdaki o adamın
Senin ruhunu anlayamayacağını
Seni ve sevgini kaldıramayacak yüreğe sahip olduğunu
Fark ettiğin zaman
Sus kalbim sus
Bari sen beni yarı yolda bırakma
Fısıltı halinde söylediğim sevgi sözcüğünü
Senden başka kimse bilmesin!