Sus Çağrısı Şiiri - Serdar Kacır

usu sızlar mı yabanıl
dünya boz kıra calmış
kır atın / kıraatın

dostum (s) andım seni
ölü bir kuş gibi
ruhundur hafiflemiş
ayaklarımı ağırlaştıran
kemerin sıkı sarılmış
bedenime bir toz bulutu
dağılınca kanayan
göz yaşları göğümüzün
ağartacak toprağımızı
gürleyen külleşmiş gül gülleleriyle
sol tarafımızdan
sağ tarafımızdan
dövülürüz her gün her an

dostum (s) av savma
yeter yittiğimiz ıskalamaktan
ölüm ve hayatı ısmarlanan
bilye oynarken sızısızlığın
bilge mi yeşertecek ardından
geçerken yollarda bıraktığın
akisleri topluyorum haberin yok
iyi yayılmamış sözlerin gergin yaya
yaya kalmış artık tutsaktır avına
yakaladık onu demişsin yakaladık
sorarım kim istifler duramayan
anı koşarak ardından
bilmem ne zaman serbest kalır
bilmem ne zaman aramıza katılır

dostum (s) öz ağarır
ağartır güneş yosun bedeni
bir kelime uçurumdan sarkar ise
o artık uzak ve tuzaktır
oysa kelepçeler gevşedikçe büyür
ve genişler yerin yüzü
o zaman bir ses ki yukardan
böler kalplerdeki ayı
çoğalır yarım kalmışlar

dostum (s) etlerini parçalarsak
kentlerin ölür sığınakları
caddeler de giderir uykusuzluğunu
her yağmur damlası bir yağmur damlası
taşırır taşları yerinden sürüyerek
bir tohumdur düşmüştür bedenlere
ve sonra son bulur o bitmez şarkılar

dostum (s) eksek varlığımızdan
sağ ölsek
erir ruhların kadavrası
bir güz akşamının kızıllığında
boyar melekler hülyalarını
serseri zaman çocuklarının
anneler hep bir gerçeği müjdeler
aşkı olan diridir!