Sus Artık Şiiri - Ali Kenan Erdem

Sus, artık.
Bir düş, sabah öttüğünde bozulur bir horoz gagasında.
Her his bir gün bulanır elbet.
Dağlara çöken bulutlar yeşil otlara cise düşürüp,
Gün ışığı tan yerini boyarken sarıya.
Bir serçe kanat çırpar, seherin serininde gökyüzü ufka gebeyken.
Martı suda koşan balıklara göz değdirmiş bir kere.
Sen söylesende söylemesende.
Yürüyen yürür aşar mesafeleri. Düşler kaldırımlara gönül yandırmış bir kere.
Ne çamur yapışan taşlarında, ne rütübet kokan duvarlarında ağlamaz hüzün.
Ardına bakmadan yürüyebilen bir serkeş,önünde ne gamlar taşır kim bilir?
Sen konuşma zamana.
Zaman ne kendine, ne sana ağlar artık...
Düş toplarken gecede, kollarım yetmezmiş mesafelere.
Ayaklarım nereye gidecek şimdi?
Hani Sinan'ın taş kalemlerine göz yansımandan bakacaktım.
Sigaranın dumanından sis çöktürecektim marmaranın maviliğine.
Piyer lotide iki güzel ard arda düşecekti, izdüşümlerinde haliç batacaktı sulara.
Yedi tepeye ah geçittirecektim el ele dostluk,yanyana sevda estirecektim.
Sus artık dilim.
Son hece gelmeden.Kılıç düşürmeden gönle yara acıtmadan daha.
Nefes arama, bu sokaklar geçenine yaren değil artık.
Sus ağlama.
Gözyaşların nereye akacak.
Vahalar solmadan.
Son mısra yazılmadan.
Sus artık...