Sus'amaz... Şiiri - Semiha Türkmen

İşitemediğini, anlayamadığını düşündüğün,
Ne vardı ise, bir zaman...
Hangi seslerdi, hecelerdi ise,
Seni inciten, üzen, kıran...
Hangi suretlerdi, gönüllerdi ise,
Seni susturan, küstüren, utandıran...
Susamazdı ki Aşk'ım, Asla, Feryadın...
Susamazdı yüreğin, gözlerin, kalemin,
Figanın...
En derin manaları duyardın,
Hissederdin, görürdün, yazardın...
Yaşardın, yaşatırdın, en sessiz,
Puslu, sisli, gizemli gecelerde...
Bakışların ok olurdu, karanlığı delercesine...
Aynalar çatlardı, kırılırdı, hasetle.
Taş Duvarlar bilenirdi, hasretle, özlemle...
Demir parmaklıklar, eğrilir, ayrılırdı, kudretiyle..
Sırrın anahtarı çözülürdü, derinden derinden..
Mana, Kelama dönüşürdü...
Ateşin yükselirdi..
Kalemin alev alırdı...
Kağıdını tutuştururdu...
Yüreğindeki yangınlar,
Kızıl kızıl, rengini resmediyordu...
Yanıyordu İlhamın...
Yanıyordu Can.. Can... Can…
Aşk Od'un olmuş, pişirdikçe
Gözlerinden damlamış,
Can suyun,
Kelam üstüne..
Kalemini kıramamış...
Kağıdını silememiş...
Yangınını söndürememiş...
Üç Heceyi Kül edememiş...
Kül de olsa, Aşk dilini yutmamış..
Sus'amamış... Yaşamış...
Yaşayacakmış... Yaşarmış...
Yokluğuna şahit, Var Olacakmış...