Sus(alım) , Yan(alım) , Kan(alım) ...

Güneş’e kanalım yine hadi,
Batacağını bile bile.
Denize kanalım, Maviliğine,
Grileşeceğini bile bile
Ve kirleneceğini.

Hadi gözlerinde kandır beni yine,
Uzaklaşacağımı bile bile.
Bugün Sus!
Dudaklarınla kandır beni.

Şiirler hep ayrılıklara mı yazılmalıydı?
Oysa tedirgin bir ”Merhaba” ile başlamıştı her şey,
Şimdi “hoşça kal” demenin sırası mıydı?
Vebali boynuna bu ayrılığın.

Yaşam başlı başına kandırmaca;
Sen mi doğru olacaktın?
(G) Özümden düşsen de Ben,
Yine kanacaktım.

Sesin daha çok çınlasın kulaklarımda,
Sen sus, Sesin çıksın.
Ben yine öleceğim nasıl olsa Sen de,
Yine yok olacağım.

Susalım Şimdi.
Vakit erken daha konuşmak için
Sanki hiç ölmeyecekmişiz gibi davran Sen.
Ben de ayak uydurayım Sana.
Bir şey olmamış gibi susalım.
Kanalım Sonra
Ve….
Yanalım…

(YirmiBeş-Haziran-İkiBinOnBir)