Sus! Şiiri - Yunus Emrah Daş

Sus!

Doğru yâda yalan ne fark eder…
Yeter
Artık
Gözlerimin ebeliği!
Oyundan çıkıyorum… Koynundan düşer gibi!
Sus
Artik!
İçimden öldürüyorum seni,
Yalanlar söyleyerek…
Avuntularımın çığlığında… Platonik kalabalıklarımın suskunluğunda,
Ve
Evet,
İçimdeki çocukların
Gözleri önünde
Hiç çekinmeden
Bileklerine, bir bıçak darbesi vuruyorum
Kalbimin,
A’orta’sına...
Can damarlarım yerle bir
Ayaklarım
Ellerim
K’anıyor….düş parçaları kesmiş her yanımı.
Acımıyorum,
Hem de hiç…
Sus!
konuşma
Ölüyorum işte
Dinimden vazgeçer gibi
Geçiyorum sevdandan.
Kim inandıracak
Bundan sonra…
Son
Aşk
Son kitap…
Bir mucize gerek artık ya birileri beni diriltecek
Küllenmiş heyecanlarımın üstünü kazıyıp
Beni!
Ya da ben dirilip birilerini inandıracağım kendime gizemli bir lahit bulmuş gibi.
Mistik hikayelerdeki gibi yani…
Mucizevî bir masal
Ya da sanatsal bir intihar biçimi.

05 Şubat 11 05.13(yed)