Sus! Şiiri - Nurgül Guver

Bana akıl verme!
Karanlık gecelerdende karanlık yüreğim.
Bir yumruk büyüklüğündeki kalbimde
Dünya kadar büyük bir boşluk var......................

Yorma çeneni boşa!
Benim güneşim geceye teslim
Yildizim sabaha..................
Umuttan,hayattan,zevkten dem vurma
Penceremde baykuş bile ötmüyor benim....................................

Yarım kalmış bir aşk değil debelenmemin sebebi
Terkedilişim ana rahminden dünyaya.
Haksızlığa uğradığımdan değil
İçtiğim suyun sarhoşluğundan dumanlı başım.........................

Çirkef insanların lekeli dünyası bu
Yaşamak acı bana,zulüm....
Sen tüketme nefesini boşa
Ne desende değişmeyecek bu ruh halim...............................

Tütsüler yaktım dağıtabilmek için kasveti
Titreyerek girdiğim yatağımdan
Ter içinde uyandım karışık kabuslarla
Şimdi bana akıl verme!
Seni suçlamıyorum(!)
Benim kavgam sadece kendimle.........................

Usandım bakmaktan yüzü ikilere
Usandım boğazıma düğümlenen çığlıklarımdan
Sus ve beni dellendirme!
Nereye varır bilmiyorum bu deliliğin sonu......................

Yüreğim silehım olur sandım
Severek yenerim sandım kötülüğü
Bilemedim kurşun temizlermiş kirli bedeni......................

Dur!
Ağzını bile açma!
İçime akıttım zehrimi bunca yıl
Bunca yıl iyilikle muamele ettim.
Bende insanım
Beni yaratan senmisin ki
Öldürüyorsun ruhumu!

Öğüt verme bana,çözüm bulma sıkıntıma
Sebep kayıtsızlığındı hep
Susarken neredeydi çözümün?
Şimdi çirkef dilim mi seni çareler bulmaya iten?

Yok! Olmaz artık
Bu andan sonra artık olmaz.
Şimdi ya sen katlanırsın bu halime
Yada...........................
Ben demiyorum
Hep senin dediğin gibi;
''Benden bu kadar''
''Beğenmeyen d.. olur gider..''...................