Sus Şiiri - Sebahattin Kömürlü

Sustukça,
Yürüyorlar,
Kırdılar kemiklerimi,
Ezdiler,
Yüreğimde sevgileri…

Dalgalar suskun,
Anla,
Kimden anlayış bekliyorsun hala…

Bin yıl sonra biri,
Sergiler kaburga kemiklerimi,
Der,
Bu nasıl düzen,
Anlamış gibi…

Sustukça,
Yürüdüler,
Kırık parmaklarım,
Tutamıyorum hiçbir şeyi,
Tutmak istermiş gibi,
Bir salkım üzüm,
Yok
Hiçbir şeyde gözüm…
İnsan,
İnsanoğlunun özü,
Sevgi,
Sevgiyi de çürüttüler,
İşte,
En büyük rezillikleri

Sustukça,
Saldırdılar,
Toprakta altının damarına,
Dallarda,
Kuşların yuvasına.
Uzanıp bir bahar,
Yemyeşil çimenler üstünde tabiat ananın kucağına,
Hasret bundan öte olamaz…
Sus,
Sus,
Sus…