Sus! Şiiri - Kaan Karaduman

Sen hiç kıymetsiz olmak nedir bilir misin?
Hiç özlenmemek?
Hatırlanmamak?
Adını söyleyememek?
Söylemeye çalışırken hıçkırıklara boğulmak ya da yutkunamamak..
Ben bunları çok iyi biliyorum.
Hepsini bana sen yaşattın çünkü…
Şimdi dışarıda fırtınalar kopuyor, gök gürültüsü hıçkırıklarıma karışıyor,
Gözyaşım yağmura.
Konuşmaya çalıştıkça gök gürlüyor susturmak istercesine beni.
İçerisi sıcacık ama ben neden üşüyorum?
/Sus!
Söyleme,
Hareketlendirme içimde ki alevleri.
Bu volkan patlarsa eğer büyük bir felaket olur benim için.
Böylesi ikimiz içinde iyi…
Hani yeminler etmiştik birbirimize?
Söz bile değil yeminler!
Şimdi yerinde yeller esiyor.
Esamesi okunmuyor.
Kırıldın mı böyle konuştuğum için?
/Peki…
Benim kadar mı? Yoksa kenarından mı geçiyorsun?
Biz böyle sevmedik kitabımızda böyle yazılmamıştı.
Sen o kitabı okumadın mı yoksa?
Şaşkın’ım diyemiyorum.
Alışığım…
Hadi bir iyilik yap şimdi bana,
Topla pılını pırtını toz ol hayatımdan…
Avucumda biriken toz gibi üflediğimde dağıl ve yere çök yavaş yavaş..
Halının altına da gizlenme ki gün geldiğinde tekrar karşıma çıkma.
Bu sefer acımam elime süpürgeyi aldığım gibi…
Gel desem de gelmezsin zaten kendimi avutmam anlamsız!
Yarım kalan bu duygum zaten hep eksikliğim…
Şimdi bir gün bir asır bana.
Ayları saymıyorum bile…

SAYGILARIMLA…
09/10/2010 00:25