Sus!
Ne kadar susulacak sa o kadar sus!
Şimdi kendinle konuş yavaş yavaş.
Yalnız yüreğine dokunurken sesin.
Kimse duymasın.
Sus!
Sussun dudağındaki şarkı,
Ne aklında kalsın bir şiir.
Sokaklarında kahrolurken şehrin
Yaralarını yalarken o deli rüzgar
Yine gözlerin konuşsun
Kimse duymasın.
Sus!
Bin ah sürüp dudaklarına,
Ne kadar susulacak sa o kadar sus.
Sussun seninle deniz,
Sussun deli dalgalar,sussun martılar.
Umutlarını sar rüzgarlara,
Uzaklara savur her gece.
Yıldızlar yap serp gökyüzüne
Kimse görmesin.
Saçı ağarmış hayallerin
Nemli kirpiklerle
Bulutlandığında gözlerin
Şimşek ol çak gökyüzüne
Kimse görmesin…
Sus!
Tuz bas yaralarına.
Sus…
İçinde volkan taşıyan bir derviş gibi,
Yaslanıp yalnızlığın duvarına.
Gül döküp kalabalıklara
Kimsesiz gezerken gönül ülkeni her gece
Kimse bilmesin…
08/09/2008 22,30
Sefer KeskinKayıt Tarihi : 22.9.2008 01:13:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ki sus-mak konusundaki düşüncelerini iyi bilenlerdenimdir bilirsin...
bazen sus-mak gerektiğine inananlardan olduğumda şüphe götürmez bir gerçek...
ama bizler sus-mayı ne kadar başarma gayretinde bulunsakta yürekler haykırır ne seni dinler ne beni sende bunu unutma...
ve herzamanki gibi sevgiyle kal arkadaş-ım
TÜM YORUMLAR (1)