Sus Şiiri - Yücel Karakılıç

Sus! Ne olursun sus! Konuşma yeter!
Yorma benim için dudaklarını.
Sanma “bit” deyince bu sevda biter,
Yalanla kandırma kulaklarını.

Sen “gel” dedin, bende uydum çağrına,
Ömür boyu, demir ettim bağrına,
Dizgine gelmeyen, gurur uğruna,
Boşuna ıslatma yanaklarını.

Tadını bilirsin hasret zehrinin,
Önüne set çekme sevgi nehrinin,
Sevda ülkesinde gönül şehrinin,
Beraber gezelim sokaklarını.

Ezelde, ebette, varda, yokta sen,
Ölürüm dünyamdan çıkıp gidersen,
Şayet ispat için kabul edersen,
Kapanıp öperim ayaklarını.