Düşkünlüğün düşürdüğü kalabalıkta
En ağır yükündür yalnızlık,
Başka hiçbir şeyi taşıyamazsın.
Yanarken dizlerin kanın kızıllığında,
Acıyı, kendini görerek duyabiliyorsan ancak
Körelmiş ruhunla hakkın yok! Kimseye acıyamazsın.
Neyi ekleyebilir ömrüne bir sabah daha
Her uyanışta bitiyorsan, dünden
Elde sen yoksan, kendine tamamlanamazsın.
Kalkmak için dilendiğin ellerinle
Düştüğün yerden, neye dönersen dön,
Dönmenin kendisi, hayat ve ölüm,
Düşkünlüğün senin...
Nedir o, bir çocuk mu bağırıyor içindeki enkazdan,
Orada kimse yok mu? Dayan.
Sözsüz bir çığlık ve bir o kadar sessiz
Ama kulaklarında patlayan...
Ki kulakların senin, Midas’ı jurnalleyen dilindir, duyduğunu kuyulara fısıldayan.
O yüzden yönsüzdür ölümü pahasına
Issızlığın ortası,
Kendini susan sessizliğin, senin...
Kayıt Tarihi : 27.2.2011 22:18:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
