Sürüklenenler Şiiri - Orhan Tuncay

Bir derin nefes çabasındaydı yolcu
Boğazında düğümlenip dolandıkça soluğu
Koşup durduğu yoldan bir geriye baksa
Bir görebilse akan şu “uzun ince yolu”

Derler ki “akan ırmakta bir kez daha yunulmaz”
Bu bir yolculuk sonu gelmeden tam durulmaz
Bilmesek de halimizi giderken gündüz gece
Bir soluk bile almazsak yaşam freni tutmaz

Bu akıntı böylece sürükler zavallı bizleri
Bizim rüzgarımız süpürür arkadaki izleri
Ey yolcu, nefeslen, bir dön de bak arkana
Bak da şimdi fark et yaşanmamış olan günleri