İlk ilkbaharın çığlıklarıydı belki de bizim sonumuz.
Gördüklerimiz görmediklerimize şahitlik ediyordu,
Ve görmemezlikten geliyorduk acıları.
Bize dokunmayan yılanların bilmem kaçıncı bin yılı bu.
Ölümler bayram habercisi.
Suskun toprakların, bıkkın meyveleriyle doyurduk ya gönlümüzü,
Büyüdükçe yalnızlığımız bu yüzden.
Kayıt Tarihi : 10.11.2014 22:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!