SÜRPRİZ!
Bundan yaklaşık iki buçuk ay önce kızımı Eskişehir’e öğrenimi için göndermiştim. Bu süre içinde onu özlediğim ve yanımda olmasını arzuladığım çok oldu. Fakat işin içinde eğitim olunca insan özleme katlanabiliyor.
Bu süre içinde, hep sizlerle beraberdim. Gündüz işime gidiyor, akşam evime geliyordum. Yemeği yedikten sonra eşimle biraz sohbetten sonra yazılarımı yazmaya başlıyordum. Yazmak, sanırım benim için vazgeçilmez bir alışkanlık haline geldi.
Tek çocuk sahibi bir anneyim. O yüzden de kızım benim her şeyim. Onun bayram için gelmesini sabırsızlıkla bekliyordum. Geleceği gün sayısını kafamda işaretliyordum. Gittiğinden bu yana da gelememişti. Önce vizeler, sonra da finaller girince imkanı olmamıştı. Ankara’ dan aktarma yaptığı için iki günlük gelişi de onu yoracağından, gelmesini çok istememe rağmen gelme demiştim.
Tamamını Oku
