Sürprizlerle gelen günleri seviyorum. Hele bir şeyleri artık öyle değil, böyle yapmaya karar verdiğimiz zamanlarda, bize akla gelmeyen bambaşka yaklaşımlar sunan günleri daha da çok. Yaşamda böylesi günlerin varlığı, yenilerinin de olabilme ihtimalini müjdeliyor çünkü bir yanıyla. Sürprizler, yeni yaklaşımlara olan hevesli açlığımızı sembolize ediyor.
'Okuyucu olmak ciddi iştir' diye düşünüp bu konuda bazı sonuçlar çıkarmıştım kendime. Düşündüm ki; bir kitap okunduğunda onun içindekileri beynine yerleştirmek gerek. Ve buna yardımcı olması adına, bazı satırların altını çizip, yanına çiziktirmeli cümlelerin çağrıştırdığı birikimleri. Öyleyse ilk koşul; kitap kendimizin olmalı.
İşte bu düşüncelerle yoğunlaşmışken aklıma Nietzche geldi. Diyordu ki 'Yeni bir kitap, yeni bir yaklaşım getiremiyorsa onun iyiliğinden nasıl söz edilebilir? '
Okuyucu rolümü usul usul bu düşünceler ışığında değiştirmeye soyunurken; ilk kez kâğıt üzerinde doyasıya kalem oynatabilmek amacıyla bir kitap seçtim kendime ve gidip satın aldım onu: Virginia Woolf`ün Mrs. Dalloway`i.
O masal dağında ünleyen gazal
Güz ve hasret yüklü akşam bulutu
Güz ve güneş yüklü saman kağnısı
Babamdan duyduğum o mahzun gazel
Ahengiyle dalgalandığım harman
