Sürmene Sahilinde Kış

Evet, kırmızı kamyon kasasında Karadeniz kıyılarına ilk kez gelen bir dağ köyünün ilkokul öğrencileri olarak bugün gerçek kimliğimize-öz benliğimize kavuşmuştuk. Denize biraz daha yaklaşınca korkuyla olduğum yere çakılı kaldım. Hareket halindeki mavi deniz, olduğu gibi beni kendine çekiyor ve adeta yutmak istiyordu ki, öğretmenimiz geliş sebebimizi açıkladı; “Çocuklar! Bu gördüğünüz yere 'Deniz', kıyıya çarpan şu köpüklere de 'Dalga' denir ve uzaktaki şu cisim de hamsi avlanan kayıkçı teknesidir! Bu denizin adı ise, sizin varlık sebebiniz olan 'Karadeniz'dir ki, burası yaylalarınızdan, mezralarınızdan ve köylerinizden çok daha önemlidir! Şu gördüğünüz Karadeniz sizin gerçek vatanınız, öz malınız ve gelecekteki ‘Büyük Uygarlığınızın’ ortak noktası olacaktır. Dağlarınız, vadileriniz, ırmaklarınız, köyleriniz ayrı olabilir, ancak Karadeniziniz hep aynıdır ve burası bir buluşma, bir birleşme ve bir kavuşma noktanızdır! Sizler de bunun için Karadenizlisiniz! .. Bu sebeplerden dolayı Karadeniz'i korumak, kollamak, onu bağrınıza basmak birinci görevinizdir ve bu dediklerimi ömrünüz boyunca unutursanız hakkımı asla helal etmem size ha..! Şimdi ise korkmayın, gidin Karadenizinizle kucaklaşın ve serbestçe oynayın! ” dedi. Ne gariptir ki, Karadeniz’i ilk görüşümüzde sevip bağrımıza basacağımız yerde, onu taş yağmuruna tutmuştuk; üstelik ömrümüz boyunca korumamız gerekirken, hem de onu bize tanıştıran ve sevdirmeye çalışan öğretmenimizle birlikte… Ne acıdır ki, sevdiğini taşlama işi hem bugün, hem de gelecekte olduğu gibi Karadenizliliğin bir gereğiymiş ve bu iş sadece bizim coğrafyaya mahsus bir özellikmiş meğer... Bıkmadan usanmadan taş atışlarımız devam ederken içimde garip bir duygu belirdi; Evet, Karadenizliler olarak bizler bir yaşam boyu kendimizi, toplumumuzu hep bu şekilde taşlayacak ve tam hedefe isabet ettirene kadar kafa göz kırıp geçirecektik; üstelik kalbimize, ta ciğerlerimize isabet ettirene dek… Ve bu işin sadece Karadenizliye özgü bir davranış olduğunu tam yarım asır sonra nihayet anlayabilecektik! .. Evet, öğretmenimizin dediği gibi, bu Karadeniz ne kadar masummuş ve ne kadar da korunmaya muhtaçmış meğer! .. Zalimce, haince ve insafsızca akan kirli derelerin sürüklediklerine şimdiye kadar nasıl dayanabilmişti; üstelik dağ köylerimizde işlenen milyonlarca suçlar, adaletsizlikler, gariplerin gözyaşları, patlayan dinamit lokumları, yakılan mermilerin boş kovanları, dökülen kanlar, hurafenin kirli aptes suları ve Heykel'i taşlayan hainlerin sarı idrarlarına varana dek... şimdiye kadar Karadeniz bunlara nasıl dayanabilmişti Allah’ım? Kötülük adına, kin nefret dâhil her ne varsa küçücük su birikintilerine, derelere bırakmıştık ama hiç düşünmemiştik ki bu kirli sular nereye gidiyor ve nereye dökülüyor? Hiç düşünemedik, hiç algılayamadık ve hiç bilemedik; atıklarımızı içinde barındıran bir sürü dağ köylerin, mezraların, tezekli yaylaların kirli sularını kabullenen ve içine sindiren Karadeniz’in kutsallığını ve muhteşemliğini… Bütün bu tanık olduklarımızla bir kanıya daha vardık; Atatürk’ten sonra heykeli dikilecek tek bir canlı daha vardır ki bu, masmavi, hırçın dalgalı, baştanbaşa hamsi kokulu ve kara bahtlı Karadeniz’di... Öğretmenimizin Karadenizlilik adına söylediklerini hafızama kazımıştım ama tek başına olmuyordu. Kirletmeyi bir yana bırakıp, doğru işler yapılmaya çalışılsa, yüzlerce dağ köylüsünün sahil insanıyla buluşmasını ve 'Karadenizlilik Ruhu”yla ittifakını şöyle bir düşündüm. Sonra da içim depreşti, bir kasırga koptu, ardından bir feryat, bir kıyamet ve sonra da şöyle bir haykırış belirdi; “Bu durumda Karadenizli olmak bir ayrıcalıktır ve kim tutabilirdi koca Karadenizliyi? ” diye bağırdım ufuklara, Moskova'nın ta içlerine kadar avazım çıktığınca… Öğretmenimizin anlatmaya çalıştığı da işte buydu ama bütün bunları elli yıl sonra bile ne görebildik, ne anlayabildik ve ne de yaşayabildik; vah benim Karadenizliliğime vah…(“FIRTINA DERESİ” ADLI KİTABIMDAN)