Suriye Şiiri - Emin Piri 2

Şeytanı taşlar
Ne kadar hacı
Nereye kayboluyor
atılan taşlar?
Yoksa çocukların mı kafasına düşer?!

“Allah, Allah” deyip
bu taş atanlar
Kimdi
Belki şeytan taşlıyordu Allah`ı.
Atılan taşlardan
atılan çocuklara
mutluluk sarayı yapıla bilirdi.

Sevmez Noel babayı
burda çocuklar.
Hediyeyi torbasından yok,
tabuttan çıkarır.

Oyuncak yerine
bayram gecesi
Yukarıdan mermi atar.

Şeriat kamçılarına
Gerek yok burda.
Yerküresinin kendi hatları
her yerde kamçıya dönüşmüş
sırtında kadınların.

Eşi savaşta olan
Hamile kadın
heran
gelebilecek
kötü haberin korkusundan
çocuk düşürür.
Anneler çocuk değil,
Şehit doğuruyor artık.

Yeni İsalar doğar,
taşlanır Meryemler.
Tek suçu varsa
Eşinin yolunu beklemek.
Asılır İsalar,-
Suçu babasızlık...

Oyuncak silahlardan da
Korkar çocuklar,
Birden dili çözülür.
Allah da yardıma gelmez,
Korkuya düşmüş bebekler
belki teröristler
esir almış onu da?

En çok çocukları sever savaşlar.
Kimisinin alnından ,
kimisinin gözlerinden öper.
Tanrı daha erken
sevdiklerini alır derler.
Allahın öpüşüdür
Belki de bu mermiler?!

Dolarla yaşayıp,
dolarda can veren adam
bakar gülerdi ceplerde
akan gözyaşları,
dökülen kanlar
yeni nefes gibi
can verir ona.

Hayasızcasına tekmeler,-
mermiler çalmaz kapıyı...
Annelerin elinden alıp
beşiği kendi sallar
mermiler...
Ağlarken gıdıklıyor
Güldürür bebekleri.

Bu kızcağız da
Küçük parmaklarıyla
gıdıklıyor
Babasının mezar taşını.
Çocuk aklı...
Aklında böyle kalmış,
Belki güldüre bilir diye babasını...