Sürgünün Yarası Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir yangın düşmüş gecenin en kör yerine,
Ellerimde yanık kokusu, tutuşmuş hayallerim.
Bu sürgün benim kaderim mi, yoksa bir ceza mı,
Göğsüme vurulmuş kilitler, çözülmez düğümler gibi.

Toprak kimsesiz, sessiz çığlıklarla dolu,
Bağrımda ince bir sızı, acı, yorgun, ağır.
Her adımda düşer umut,
Her nefeste tükenir cesaret.

Anamın türküsü aklımda, bir damla gözyaşı gibi,
Dudaklarımda kan tadı, yutkunamam isyanı.
Bir yanım yaralı, bir yanımda hasret,
Dizlerimde derman yok, ayaklarımda zincir.

Dost bildiğim rüzgar bile vurur yüzüme,
Eski bir hikâye gibi tekrarlanır ayrılık.
Dağlar taşır yükümü, nehirler ağlar gizlice,
Ama ben söyleyemem, içimdekini kim anlar ki?

Bir çocuğun yüzünde gördüm yıkılmış hayallerimi,
Kaç kış geçti üstümüzden, kaç umut kırıldı?
Her yıldız bir yaraya dönüştü gökyüzünde,
Kavuşmak yalnızca bir masal oldu düşlerimde.

Ayak seslerini unuttum,
Kendi gölgemi bile tanımaz oldum artık.
Bir kuru ekmek, bir yudum su gibi sevdan,
Ama sen yoksun işte, ne desem eksik kalır.

Yüreğimde bin ölü,
Her biri senin adını fısıldıyor rüzgâra,
Bir yanım kaçıp gitmek isterken,
Diğer yanım kalıp daha da yanmakta.

Geceler boyu susmamışım,
Uyku düşman olmuş gözüme,
Sürgün bir aşk, sürgün bir ömür bu,
Kaderin kurbanı olmuşuz, zincir vurulmuş ruhuma.

Ne diyeyim, sesim yankılanır boşluğa,
Senden uzak her adımda kaybolur izim,
Dağlarda yankılanır adın,
Ama ben seni bulamam, elim kolum bağlı.

Ölüm bile hafif gelir bazen,
Bu yük, bu hasret, bu acı,
Bir mezar taşında yazılı,
Sürgün kalbimde adın kazılı.