Sürgünün Açan Çiçeğidir Gözyaşı

Kan çiçekleriydi aslolan
Ama nar çiçekleriydi söylenen
Yeşeren dallarda açılan
İsyan edercesine çatlayan
Damla damla
Kızıl kızıl
Çığlık çığlığa toprağa düşen damlalar

Yürek isyanda ama çaresiz
Ağlıyor ağaçlar
Ağlıyor toprak
Doğa ümitsiz
Sınırlandırılıyor gökyüzü
Ama hiçbiri değil sebepsiz

Sen diyor bir ses uzaktan nefretle kinle
Öyle bir sen diyor ki küfredercesine

Duramazsın burada
Göremezsin açan çiçeği
Sevgilin kalamaz artık yanında
Annene diyor
Öyle içinden geldiği gibi yani
Kendi dilinde anne diyemezsin
Çünkü her yerde benim kurallarım geçerli

Ve git diyor ona
Kendi bile bilmiyor anlamını bu sözcüğün
Çünkü kimse git dememiş ona..

Sus diyor sakın konuşma
Ağlıyor adam çaresiz
Ağlıyor gökyüzü
Ağlıyor memleket…

Sürgün başlıyor
Ayrılığa ve hasrete gebe
Gece gözyaşını doğuruyor
Ve yolculuk tükenmiyor

Gidenler bilmiyor kendilerini ne bekliyor
Kar böylemi yağar orada
Güneş böyle ısıtır mı?
Sevda dolu gecelerde böyle kudurur mu insan
Görünür mü nar çiçekleri
Kasvetli karanlık odanın
Kırık ve yetersiz ışıkların geldiği
Penceresinden..