Sürgünlerin Yolu Fizan'a Çıkar

şiir değil bir sürgün hikayesi
kaşıdılar alnımı dost bildiklerim
bu onların hikayesi
hakiki dostların alnından öperim

bastırılmış duyguların varmış
kin nefret garez haset hırs..
sevgi sözlerin maskesiymiş yüzünün
açılınca bir meydanda pandoranın kutusu
gerçek yüzün orta yere döküldü

üzgünüm seni böyle suçüstü..
teslim olmuş nefsin çıkarlarına
yenilmiş hırsına farkında değil
çok'lukla övünüp bana karşı
korkutmaya kalkışarak
duyguların zebunu düzenin kulu
böyle suçüstü seni
görmekten üzgünüm

hayal kırıklığım
dostluğun son'u
sen sen olmaktan çıkınca
ben ben olmaktan çıkayazdım
bunları sana veda diye yazdım
demek beni hiç anlamamıştın

'oysa ne de güzel başlamıştı herşey'
dostça uzatmıştım elimi sana
sıkıldı yumruk oldu elin kalktı havaya
seni kimler soktu bu havaya

şimdi üzgünüm
meğer yalanmış herşey
tebessümler şiirler sevgiler
dostlukların maskesiymiş dünyevi çıkarlarının
benimkisi boş bir umut hayalmiş meğer
kalbimin umutlarımın inançlarımın
üstünde yürümekmiş muradın

bir daha sana güvenmek mi asla! ..
artık vakit çok geç anla! ..
bu kırkıncı kapısıydı kalbimin
hep dışardan çarpıp gittiğin
bir kapı daha aralanmayacak sana asla...

yürü bildiğin yolda bağır istediğin alanda
dostluğu sürgün eden sen oldun Fizan'a
bir daha gelmeyecek asla..