Sürgünlerde Çok Üşüdüm Şiiri - Adnan Yeş ...

Biliyor musun?..
Ben tasarlayarak hiç yola çıkmadım.

Valiz hazırlamak bana çok uzak...
Binlerce yıl önce...
Doğduğum topraklardan sürüldüm.

Bıyıklarım daha terlememişti,
Kerpiçten evimiz dar gelmişti,
Yoksulluk bir silkeledi beni...
Ölsem de unutamam
Unutamam o kara treni.

Hani yolculuklarda,
Çocukların yanında,
Anne-Baba olur ya...
Hani yalnız çocuklar,
Göz ucuyla bakar ya...
Ağlamayı bilmiyordum inan bana.

Bakıyordum bakmasına,
Görmüyordum belki de...
Görmezden geliyordum.
Çünkü gitmiyordum,
Yitiyordum...

Şu belki dediklerim var ya,
Aklımdan çıkmıyor hala...

Bir de keşkelerim var,
Kanar da kanar...

Her köy geçişimde,
Her kasaba,
Her şehir...
Çocuk gözlerinde
Bir gezegenden,
Bir gezegene...
Binlerce, yüz binlerce,
Bir gezegenden öbür gezegene
Kovuldum ben...
Sürüldüm ben,
Sürgündüm ben.

Mağaradan metropole...
Gülmeyin ne olur...
Aynen böyle.

Üstüm başım...
Saçlarım,ayaklarım,
Nasıl perişanım...

Görmüyordu beni şehirliler
Bu şehirde...
Çok daha kıymetliydi kediler.

Üstümden başımdan utanıyordum.
Çalıştığım demir döküm atölyesine
Zifiri karanlıkta giriyor,
Zifiri karanlıkta çıkıyordum.

Yoldan bulduğum
Kırık bir aynada,
Sadece ve sadece
Yüzümün yarısını görüyordum.

Bu yüzden sadece
Ara sıra gözlerime bakıyordum,
Çünkü kendimi,
Ancak gözlerimden tanıyordum.

Gözlerim,gözlerim...
İhanet içindeydi göz bebeklerim.

Gözlerimin beyazı ,
Sadece beyazı ,
Bir tek beyazı kaldı.
Diğer yanım...
Kocamış zenci bir adamdı.

Ben benden korkuyordum,
Benden herkes korkuyor sanıyordum.

Oysa kimse fark etmiyor,
Kimsecikler görmüyor,
Yoktum zaten.
Kendi içimde ölüyordum,
Adım gibi biliyordum.

Çok uzun sürdü bu zencilik,
Beyaz adamlardan çok korkuyordum.

Bir türküler kalmıştı elimde
Gidip türkülere sokuluyordum,
Türkülere kaçıp saklanıyordum.

Sonra usul usul beyazladım.
Elimi yüzümü defalarca yıkadım,
Sürgün ellerini yurt sandım.
Horlandım,horlandım...
Hep yara aldım.

Dönmeyi düşündüğümde
Derman yoktu dizlerimde,
Fer kalmamıştı gözlerimde.

Geldiğim gezegene gitmeyi,
Yine o türküleri söylemeyi...
İstiyor muyum bilmiyorum.

Çok bunalırsam,
Çok darda kalırsam,
Şöyle yücelere çıkarsam...

Eskisi gibi söyleyemiyorum,
Lakin söyleniyorum.
Sadece bir türküyü unutmadım.
Başından sonuna hep tekrarlarım.

“Tutam yar elinden tutam
Çıkam dağlara,dağlara...”

Ben tasarlayarak hiç yola çıkmadım.
Valiz hazırlamak bana çok uzak,
Binlerce yıl,evvel sürüldüm...

Hayatım boyunca hep sürgündüm,
Sürgünlerde çok üşüdüm.
Biliyor musun?..