Sağ elimin parmak uçları, tırnaklarımla tırnak etlerimin birleştiği yerde kan revan içinde. Tekrar tekrar kazıyorum arabanın ağırlığından sıkışmış karı. Soğuktan çatlamış ellerimin jilet kesiği gibi kıymık kıymık olmuş parmakları. Yarıldıkça sıkıyorum acı veren avuçlarımı ve parmak uçlarımı.
Yaşamak veya ölmek, teslim olmak veya olmamak… Düşünemiyor insan artık kahpeliği, düşünemiyor insan artık çocuklarını… Ve çaresiz… Ve umutsuz… Ölümle yaşam arasında gidip gelmek, Ne kötü Allah’ım bunu yaşamak!
Hava karanlık, fırtına keskin ve şiddetli. Göz gözü görmüyor, sanki cehennem azabı, sanki cehennem ızdırabı… Şiddetle savrulan karlar olmuş bir tufan. Nefes aldırmıyor saniye geçmeden… Ne olur sevdiğim inan… Yaşamaksa seçtiğim yol, geçip gitmeliydi bu an. İşte, buydu içimdeki hırs ve heyecan…
Çağ uzay çağı, yıl iki bin beş, ay karakışın sonunda bir bahar ayı, gün Mart’ın on biri, yolculuk başı gece yarısı, saatin üçü, arkadaşımla ölüm vedalaşması, uyurken ayrılıyorum kendime Allahaısmarladık bile diyemeden…
Artık birbirimize iki yabancıyız.
Her ne kadar acı olsa, ne kadar güç olsa
Her şeyi evet, her şeyi unutmalıyız.
Her kederin tesellisi bulunur, üzülme.
