Sürgündeyim sevginle Şiiri - Şeref Öztel

Ömür geçiyor bir türlü buluşamadık bu hayatin içinde
Şansızlığım benim kaderimde değil kendimi anlatamadım yüreğinin içine
Mücadele tarzım hala devam ediyor
Uzakta olsa yıldızın parlaklığını görebiliyorum ulaşılması zor gibi görünse de ışığı yetiyor bana şimdilik
Günler su gibi geçiyor bitiyor ömür ikimizde yaşlanıyoruz tek yaşlanmayan içimdeki senin sevgin

Hep kalemimi elime verdin hasretliği yüreğime kimi zaman gider kimi zaman gelir hep anlaşılmaz oldun
Sürgündeyim sevgi cezası çekiyorum bana yapdıklarınla hiçe saydığın yüreğimle
Ne kadar dayanabilirim bu sürgünde umutsuz bu halimle
Hep sevgi üzerine yazıyorum dönemedim gerçek yaşamın içine

Sevgini bana çok gördüğündendir bu yaşamdan kaçışım
Hep hayalinle yaşamak kopardı beni öz benliğimden
Bir mücadele tarzım benimsemışdım kendime yoksulluğun içindeki insanlarla mutlu olabiliyordum
Sen anlayamasın yaşadığın şehir unutturdu sana hep yaşamla dalga geçer oldun

Bazen denize bakar dururum her dalgası beni farklı yerlere götürür
Elimi anlıma yaslar düşünürüm ben bu hayatın neresindeyim sorgularım kendimi dalar giderim o an
Beni o güzelim martıların sesi uyandırır sağıma bakar soluma bakarım yine yanlızım
Ben bu hayata ne etmiştim yanlız kalacak kadar o an seni düşünürüm akşamın sessizliği çöker üzerime yine yanlızlık yine hasret hayallere dalar gider sürgün yemiş yüreğim