Sürgündeki Sevdam Şiiri - Metin Hanlıoglu

Bu günde gün çöktü üstüme,
Yüküm çok ağır! .......................
Hasreti dağ, dağ yaşattı zaman.
Ayakları topal, elleri çolak, kulakları sağır;
Bir günün akşamında.
Efkarımı dağıtmalıyım,
Çoban kavalının yanık bağrında.
Yüreğimi sessizce ağlatmalıyım,
Sürgündeki sevdamın eylül saçlarında.
Ve sonra;
Mantarlaşmış beynime doğru süzülen,
Tevhid bulutundan yağan yağmurla,
Islatmalıyım günahkar ruhumu.
Ta ki ona çağlayıp, sel olsun,
Firakıyla yandığım, hasret ırmaklarında.
Nefesime can dolsun,
Sürgündeki sevdamın parmaklarında.
.............................................................................
Gel benim sürgündeki sevdam,gel!
Gümüşten kanatlı güvercinimin kanatlarında,
Beraber uçalım! .......
Gecenin gün görmemiş sessizliğinde,
Çiseler düşürelim,
Sevdana susamış dudaklarımın çatlamış topraklarına.
Ve sonra,...........................
Beraber tutunalım maveranın nurdan yapraklarına;
Ağlayalım,......................ağlayalım! ..............................
Gözyaşlarımızla sulayalım yarınlarımızı;
Bire bin versin,
Seninle çatlattığımız sevdamızın tohumu.
İnlemelerimi zambaklar belesin,
Kelimelerimi güllere sarayım.
Seninle sürgüne gönderdiğim bütün hasretlerimi de
Beraber uyutayım,
Seccademin sefkatli kollarında.
............................................................................................
Ve sonra,
Güneşler uyandıralım,
Söz dinlemez,dizgin tutmaz delişmen gönlümün,
Nurdan yüzlü sabahlarında.
(Meçhuli-053659)