Seni ruhumda bedenimde hissederken görüntünün sesini kapatmaması için gözlerimi yumuyorum. Her zerrem seninle doluyor. İsyan ediyorum yaşadığım zamana, mekana, boy attığım topraklardan koparılışıma.
Arzuların doruğundan yuvarlanıp, yaralarımın içinde kayboluşlara sarılıyorum. Yaşamın kıyısında bozguna yenik düşmeme çabasında sıkı sıkı hayata tutunmaya çalışıyorum. İçimdeki durgunluk fırtınalara gebe olsa bile. Düş kırıklıklarına meydan vermiyorum. Ama içimdeki ayaz duygularımı donduruyor. Kaybedilmiş düşler uçurumun kenarında benliğimi sararken ben kanatlanmayı bekliyorum.
Yaşlı gözlerimdeki puslu bakışları geride bırakıyorum. Ruhum berraklaşıyor. Bitmez gecelerin karanlığından kurtarıyorum. Hayalleri ve umutları yeşertmek için güneşin bulutlar arasından gülümsemesini bekliyorum. İç sesimi dinliyorum. Birçok sevgiyle dolu benliğimi, tutkularımı ortaya çıkarıyorum. Bütün yaralanmaları kanamaları göze alarak. Yüreğimi, yüreğimle dinliyorum. Söylediği sözleri hatırlamaya anlamaya çalışıyorum. Pas tutmuş kapılarını yağlıyor. Kaybolmuş kilidini buluyorum.
Tekrardan dibe vurmamak için kendimi koy vermiyorum. Yetimhaneye kapatılmış duygularımı yeniden evlat ediniyorum. Dağınık ruhlu adsız biri olarak yeniden dünyaya geliyorum. Kanım ve soluğumdaki yaşam, damlarla armağan olarak geri dönüyor…
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
