Sürgünde Bir Cennet, Phu Quoc

Sürgünde Bir Cennet, Phu Quoc

Palmiye gölgeleri düşüyor avuçlarıma,
Güneş, her sabah başka bir yalnızlıkla doğuyor.
Deniz kıyısında yürürken,
Ayak izlerim değil, özlemlerim siliniyor...

Çocuk sesleri başka bu sokaklarda,
Bir kahkaha eksik, bir de “baba” sesi
Kumlara yazıyorum adlarınızı
Dalga gelip siliyor, ama ben hep yeniden yazıyorum...

Phu Quoc…
Güzelliğinle avutuyorsun beni,
Ama her güzellik biraz da acı taşıyor içinde.
Bir cennet gibi görünüyorsun,
Oysa ben seni sürgün gibi yaşıyorum...

Bir mango ağacının altında ben seni sürgün gibi yaşıyorum
Rüzgâr Türkçe konuşmuyor burada...
Ama ben hâlâ içimden
“Gel” diyorum,
"Bu cennette birlikte yaşlanalım.”

Geceleri yıldızlara bakıyorum,
Her biri bir hatıra gibi parlıyor.
Bir tanesi İstanbul, Kastamonu, diğeri Antalya...
Hele biri var ki çocuklarımın gözleri,
Hâlâ içimde büyüyen vatan...

Burada zaman başka akıyor,
Takvim yaprakları gibi değil,
Sessizlik dökülüyor günlerin üzerine.
Ve ben, her sabah yeniden
Kendimi bulmaya çalışıyorum
Bu sürgünde cennetin kıyısında.

Bir salyangoz süzülüyor kum taneleri üzerinde,
Yavaş ama kararlı…
Tıpkı içimde büyüyen hasret gibi.
Her sabah, sizin adınıza bir çiçek suluyorum,
Adını “umut” koydum,
Her gün biraz daha büyüyor.
Tıpkı Ata, Ada, Acar gibi...

Siz yokken, sesiniz yankılanıyor içimde,
Bir “baba” sesi hayalimde değil,
Kulaklarımda hâlâ canlı.
Oyuncaklar yok yanımda
Ama ben her gün bir taşla kale yapıyorum,
Siz gelince oynarız diye.

Phu Quoc’un göğü geniş,
Ama gülüşünüz kadar değil.
Bir martı geçiyor tepemden,
“Acaba sizden haber mi getirdi?” diye soruyorum rüzgâra.
Rüzgâr cevap vermiyor,
Ama ben yine de bekliyorum...
Bir umut işte....

Bir gün geleceksiniz biliyorum,
Elinizde deniz kabukları,
Ceplerinizde sorular,
Gözlerinizde merak…
O gün, içimdeki bu sürgün bitecek.
Ve ben, size bu cenneti yaşayın diyeceğim...
“Bakın çocuklar, burası babanızın yalnızlığıydı.
Ama artık sizin gülüşünüzle bir cennet”

Siz uzaklarda kendi yalnızlığınızla büyürken,
Ben burada kendi yalnızlığımda yaşlandım...
Arada kilometreler olsa da kalplerimiz astralde...