Sürgün yüreğim Şiiri - Saffet Çakır

Bir Isparta gülü kaldı yâd'ım da
Şimdi sürgün yüreğim her adımda
Kader sunsa da keskin bir zehir
Hâlâ akar içimde bir mavi nehir.

Tanıştığımızda bir gurbet yazıydı
Sanki hazreti Ayşe’nin öz kızıydı
Bir cennet firarisi öte âlemden
Kaşları, gözleri Levh-i kalemden.

Konuşurken mahzun gözleri nemli
Yufka yüreği bir kederden elemli
Düşler ülkesinden melekti bence
Yandı kanatlarım bahtıma düşünce.

Koyamazdım kimseyi onun yerine
Düşerdi mavi ay elâ gözlerine...
Yansırdı gün gelincik parmaklarından
Sarkardı saçları Toros dağlarından.

Yollarını beklerdim, vakit seherken
Ufuk çizgisi yüreğime düşerken
Vuslata yetmedi günün en son demi
Yüreğimde batan bu kaçıncı gemi?

Şimdi bir hicran yarasına tutuldum
Yalnızlığın kollarında unutuldum
Sürgün bir yürek, yollarım duman,
Acı şarkılar söyler ayrılık her zaman.

Düştüğüm Yusuf kuyusuydu derinden
Doğmadan güneş batar gözlerimden
Hülyasına adadım iki gözümü
Yoktu bu sevdanın çaresi, çözümü.

Onulmaz bir kurşun yarasıydı bu
Semada gün ile ayın arasıydı bu
Bir kör kuyuda bizi felek kavurdu
Bir hazan vurup yad ellere savurdu.

Geri vermez onu artık bu sarp dağlar
Yüreğimin enginin de bir ceylan ağlar
Şimdi bir ucu yanık kaldı yarınların,
Bir cemre düşse erise karı dağların.

Anladım ki çok zor gizlice sevmek
Bir kayıp sevdanın bedelini ödemek
Artık özgür değil, çifte zincirli...
Diyardan diyara sürgün bu yürek.

Kim bilir şimdi nerde o saçı sırmalı?
Bu toprak güler mi sen olmayalı!
Mazimde iz bırakan tek al yazmalı,
Ellerinde kınan kurumasın Ispartalı!