Sürgün Yemiş Serseri...

Hep sürgün yedim
Yurdumun topraklarında
Bir idamlık gibi vurulmuştum
Asırlık parangalara…

Sakıncalı insan diye dolaştım
Anadolu’mun yoksul sokaklarında
Suçum: korkusuzca haykırmak sömürüye
Engel olmaktı her gördüğüm yanlışa…

Aşklarım da hep yarım kaldı,sürgünlerimde
Sevemedim ince belli güzeli doyunca
Esmer,sarışın,buğday tenli
Kaybetmiştim Anadolu’mun mozağinde…

Ömrüm,sürgünlerle geçti
Yoksul insanlarıma kusur etmedim,hizmette
“Gominist “ diye mimlemişlerdi beni
Hiçbir zaman kabul etmediler benim doğrularımı…

Ne etsem bilmiyorum
Düşünsem,oluyorum tehlikeli
Gülsem de diyorlar bana:deli
Ben sürgün yemiş serseri…serseri…