Sürgün (Yazı) Şiiri - İbrahim Tolga Özsoy

Sonsuz bir sürgünden bahsederken, alemi yoktu gelmenin. Gelmeseydi, Kabataş'taki çaycı 5 kuruş daha kazanamazdı fazladan o kadar. Belki kızıl yüzsüzü göremezdim, göreceğim başka günlerden ziyade. Tam da sonsuz bir sürgünden bahsederken... Ne alemi vardı ey alemlerin uzakta olan, nice elsizlerin yüzleri değmişi.
(Gözleri kör olasıca alkol, hep senin suçun zaten)
Bir gece eksik oldun dualarımdan. Tanrı'ma bir bisikletim, bir basket topum, bir 4 sene gardiyanı, bir de senin için dua ettim. Bir gece yoktun dualarımda. Yanımda... Bir gece yanımda... Sarılıp ağlamak, göğsüne yaslanmak ve nice çocukça kavramları özlemeye başladığım, yaşamın uğursuz yüksek basamaklarında, sende kavramlaştı yeniden. Ve seninle koptu yeniden. Şimdi, bir gece dualarımda yoktun.
Hava karanlık, camdan karşı dairenin loşluğu sızıyor,
Yüzünü seçemiyorum
Ama biliyorum
Mavi gözlerin orada duruyor, bana bakmıyor
Ama oradalar ve ben de yüreğinin hizasında duyuyorum
Sonsuz kalp atışlarındaki sürgünü
Gözleri kör olasıca alkol, hep senin suçun bu,
Karşı dairenin alkollü loşluğu
Ve alkolsüz birayı keşfeden değer bilmez kadar anlayamaz insanlar
Alkollü bir gözyaşı, bir göğüs arasına düşerken
Nice çocuklar geri döner koptukları yerlerden

Öyle ironik bir duygu ile sarıldım ki anneannem kokan beline; sanki okul servisinden elimde bilindik bir yenilginin karnesi ile inermişcesine. Beni ailemin anlamadığından korkarcasına. Ama senin anladığına inanmak ister bir duygu ile sarıldım, inançsızlara inat en içten inanarak!
Küçük çocukların babalarına, aptal aşıkların yatakdaşlarına sordukları saf sorular canlandırdı, şevkat manasına gelen dokunuşlar.
“Hiç aklına geldim mi diyar-ı elde, ben sana çok ağladım, oysa haberin olmadı, sende bana ağladın mı? ”
Yanımdaydın demek isterdim ama değildin. Ve yanında olamadığımı fısıldıyordu göremediğim bakışlarının ezgisi. Ve ay kükrüyordu kopmuş bir yürekliliği. Suçu alkole atmaktı en kolayı.” Alçak, domuz” Hatırlar ettin şimdi gözlerinde acıyı barındıran bu prenssizin, perili evlerde ellerinden tuttuğunu. Bir fotograf oldu çocuk suratı, cocuk suratım ve siyah beyaz bir anıydı perili ev.
Yüzünü seçemiyorum, niye yüzüme bakmıyorsun?
Yoksa bana niye bakıyorsun?
Beni anlıyor musun?
Gözyaşı, dost, ateş
Vurun abalıya
Vurun ayrılığa
Sonsuz bir sürgündü mektubumda bahsettiğim.

Begüm'e