Sürgün Veren Sayfalar Şiiri - Suna Doğanay

Unutma demişsin o şarkıyı, unutmamışım meğer.
Hep mırıldandım sararmış sayfanda dolaştıkça
Tutturamadım, kesildi sesim
Çünkü en çok senin dudaklarına yakışırdı.

Hayalse yaşadım dediğin gibi, düşse kurdum.
Gerçekse yüzleştim ama yalnız kendim için
Döktüm içimdekileri bir kitabın sayfalarını boşaltır gibi
Sonra bıraktım aksayan ressamın tuvaline
Meydan okusun, yeniden yeşersin diye sözcüklerde

Bir de yollar vardır demişsin meçhulün çizdiği
Yollar vardır, meçhulün önümüze serdiği
Her yolcu kendi talihini dokurmuş o tezgâhlarda
Kendi kaderini, kendi geleceğini ve kendi gerçeğini

Ve yine her limana uğra demişsin son satırında
Ama demir atma.
Bütün kötülüklerin toplandığı o basamakta
Demir atmak mümkün mü?

Anladım sonunda…
Bütün mutsuzluklar hatalardan doğarmış.
İstersen koşarak gelirmiş kendi iradenle
İstemezsen emre amade karanlıklar
Boğarmış insanı kör karanlıkta

Ne denize düşen yaldızlı yalnızlık
Ne de yaşayan efkârı umursadım.
Ağlamayı unutsun istedim gözlerim
Hep o sayfada takılı kaldım işte bu yüzden.
Bir şarkıya sarılıp, bir şiire yenik düşerken

Sararmış birer yapraktı sürgündeki düşlerim
Panzehiri kaleminden düşen incili öğütler
Derin bir hüzünle kuşatıldığında yüreğim
Hemen o an, gönüllü ilacıma koşar
Söküp koparırım içimdeki yabani sarmaşıkları

(İnsanın senin gibi dostu olması ne güzel…)

Karanfil mi istersin, zambak mı söyle!
Yasemin mi, gül mü şarkımızdaki gibi?
İlk şafak renklerinden umut mu dersem
Söyle! Kalbimin hangi odasına gömeyim seni?

Sana gönderiyorum bütün çiçeklerimi.
Filizlerin sürgün sayfalardan el verdiği
Okuttuğun her satırdan,
Beklenmedik bir sürprizle çıkacakmış gibi karşına.

Şuraya yazıyorum, şu son satırın altına.
Bu da benden kapak olsun haksızlıklara
Yarın bütün hüzünler öksüz kalacak.