Sürgün Seyyah Şiiri - Necati Atilla Soykan

Karıştım toprağa, yağmurdum çamur oldum
Yalnızlığımı cinler ekip biçtiler
Çölde ateşle gezinen hayalet oldum.
Alnım lekelendi, borular üflendi kavmimin üzerine
Şehrin ucundan iyi adamlar beklerken
Gözden kaçmış göçlere mülteci oldum.
Ne sığabildim, nede saklanabildim
Sır küpü tuğlalardan şehirler edindim
Sular sayıkladım kıyısı olmayan
Yaklaştıkça kaybolan gemilerden oldum.
Gençliğim nerede durduysa ben orada sınandım
Okullara kandım, müfredatlara katlandım
Ruhumun işgaline molasız isyanlar
Surda açılan gediklere sıkışan not oldum.
Güneş eritemedi gitti şu taştan adamı
Dumanını ciğerime çekmişim ürkek şairlerin
Habil’i Kabil’den dinlemenin keyfinde yeniçağ
Bir mendil bile eskitememiş sebeplerim
Sağ göğsüme saplanan mushafa çırak oldum…
Kitaplarımı sürdüler resmi arabaların içinden
Hesaba çekiliyor ressamlar aynamın arkasında
Kim takar boynuma çağın paramparça felsefesini
Yokluğa usulca üflenen, sürgün seyyah oldum…