Sürgün Sevgim Şiiri - İbrahim Korkmaz

Bir fecir vaktiydi sevgim sürgün edildi.
Anladım onlarda günahkâr olabilirmiş.
Kim verdi bu hükmü?
Kim yazdı onun mukadderatını?
Kim masum sürgün edilen mi yoksa kâtip mi?

Yıllarca yağmurunda ıslandığım sevgim,
Güneşinde üşüdüğüm ve gölgesinde ağladığım,
Ayaklarının altında çiğnenmekten zevk aldığım,
Saçlarında savrulurken gözlerinden tutunduğum,
Yüreği yüreğimdeyken Azrail’le dans ettiğim,
Gülüşlerinde geleceği görüp ümitlerime ümit ektiğim,
Hazanlarında can çekişirken baharlarına özlem duyduğum,
Ruhumu ruhuna dikip tek kaderi paylaştığım,
Ve cehennemden cennete beraber el salladığım,
Sevgim şimdi ne halde

Bu madrabaz hayat üçayaklı sandalye
Ölüm her gün kucağımda sallayıp emzirdiğim çocuk
Sitemlerim kıvılcım olmaktan öteye gitmiyor.
Her son bir başlangıç her başlangıç yeni bir son;
Küçükken oynadığım oyunlar gibi

Geri dönüşlerin olmadığı şu âlem
Utanmazların verdiği hükümlerle mi ayakta?
Sonuçlar pespaye kollarda zevk aracı mı?

Feza yıldızlarıyla muğlâk, ben mutsuzluğumla çığlık
Kolayı var mı tekrar eski memuriyete kavuşmanın?
Kolay mı hüsran sahnelerini hüsransızlaştırmak?
Artık bu son perdesi bu mülevves oyunun.
Keşke demenin vakti geçti artık saatler kurnaz.
Kazanan kaybetmedi, kaybeden kazanamadı
Ve yine olan sevgiye oldu aşikâr
Ve toprak bağrını açtı gururla kimseye aldırmadan
Kanını emdi susamışçasına

Hayallerimi Kaf dağında bıraktım yapayalnız.
Şimdi yürüyorum mahşerde sevgimle el ele hayalsiz
Hadi Tanrım şimdi beni de sürgün et isteğin yere.