Sürgün Kıyısı Şiiri - İsmet Can

Rüzgar dalgalandırıyor, saçlarımı
Ayaklarım, güverteye sağlam basıyor
Avuçlarımla kavradım, kıyı halatlarını
Dalgın bakıyor gözlerim, dalgaların kıvrımlarına
Sonunda geldik
Uzun bir yolculuktan sonra, sürgün kıyısına
Olmasa da, bileklerimizde kelepçe
Ayaklarımızda pranga
Yüreğimiz, domuz bağıyla zincirli
Keçeleşmiş duygularımız
Zımparalıyor, geminin metal yüzeylerini

İndik sahile, onlarca can olarak
Hiç kimse, tek kelime etmiyor
Burası neresi
Adı ne bu sahilin
Kimse merak etmiyor
Sessiz sandıktı burayı
Sayımız kadardan fazlası, mesken tutmuş adayı
Duyan gelmiş, yüzen gelmiş
Umut bilmiş bu karayı

Saymadık kaç kişiyiz, burdakilerle beraber
Yüzümüzde hayatın yorgunluğu
Gözlerimize dolmuş, çeper
Bu sürgün, bilmem kaç yılda geçer
Dinlenmeden döndü, bizi bırakan gemi
Kaldık burda, atık maddesi gibi
Kalabalık sahilden, her kafadan ses çıkıyor
Taun gibi, herkes bizden kaçıyor
Hayat kurulmuş bu sahile, göçerlerden
Etrafta hırsızlar, fahişeler, cirit atıyor
Tacirler insan alıp, satıyor
Güvenden uzak, kumsallar, kayalıklar
Herkes, gökyüzünü yorgan yapmış, yatıyor

Değdi burnumuza, kızarmış lezzetler
Mis gibi koktu, mangalda etler
İzlemek kaldı bize, muhteşem manzarayı
Zira yoktu cebimizde metelikler
Biri seslendi, ’Var mı aç olan’ diye
İşte buydu bize sahilde verilen, ilk hediye
Altına Hücum misali
Açlık sınırında ki herkes, döndü deliye

Anladık ki burası bir kasaba
Etraf doluydu, derma çatma yapıyla
Toprak zemin, toz dumandı kalabalıktan
Üşüyenler ateş yakmıştı kavıyla
Çamaşırlar, sallanıyordu bayrak gibi çatılarda
İpe gerilmiş, sütyenlerle külotlar
Havalanıyordu hoyrat rüzgarda
Görenler Ahh çekiyor, içinden
Debreşiyor, edepsiz duygular
Ne sahil, sahile benziyor
Ne de sahilde yaşayanlar

Kaptı tacir, yüreğinden ahalinin
Bir parça ekmek karşılığına
Deniz bile böyle kabarmadı, içimizde ki gibi
Yürekten vurduk, kıyı kayalarına
Göz damlaları, maya oldu deniz köpüğüne
Onurumuza çaldık, kabarıp büyüsün diye
Belki de gurur meselesi yaptık, kördüğüme
Hiç değilse, düğmelerini ilikleyeceğimiz gömleğimiz
Hayatımızı taşıyacak, torniston ayakkabılarımız
Bizimle aynı kaderi paylaşan ve bırakmayan
Bitlerimiz vardı saç aralarımızda
Ve bir şeyi iyi anladık ki
Hazin yolculuğumuz bitiyordu, burada

08 08 2007