Sürgün Günlüğünden.. Şiiri - Hasan Tan 2

yürüdüm..
zamandan ve mekândan münezzeh gözlerim
ve alacalı balçıklardan yontulmuş esmer yüzümle
kuşatıcı bir uğultuya dönüştü Allah
henüz ne elma tadı ne varoluş sancısı
çınladı bütün ruhlarım malum soruyla
'elestu birabbikum'
dikenli bir nakarat döküldü dillerimden
ikircikli sesimle dedim ki 'bela'

yürüdüm..
vesveseli ve beyaz bir yoldu Havva'nın teni
tozlandı gözbebeğim,
sevdim, incindim
zulmettim nefsime mücerred bir Şeytan'la
çırılçıplak sürüldüm;
-mervi bir kutsaldı bundan sonra hikayem-
içimde uzletin puslu aksine döndü cennet
kimi Harran dedi yurduma, kimisi de Etiyopya
direndim
dualar öğrendim,
tövbeler etim
nağmeler duydum mektuplar aldım gökten
umutlandım, emin bir belde kurdum Rabbime
belki affedilirim diye zamanla..

yürüdüm..
Kabil Habil arası cinayeti kuş uçumluğuyla geçtim
dümensiz gemiler yaptım önce
şaşkındım, rotasız ve yalnızdım
yaralı kırlangıç hikayesiydim belki de
önce çocuklarım öldü dağlarda
ağladım
ilahi yağmurlarla boğuldu dünya
Harut ile Marut'un sihrine kandım
zührevi bir hastalıktı artık ruhumda aşk
sekize bölündü uykularım ucube kabuslarla
dipsiz göllerde nilüferler gibi sarsıldı ruhum
çınladım kendi içimdeki karanlık kuyularda..

yürüdüm..
çöldü,
zemzemdi, sa'y ile tevekküldü annem
ve babam koyu yeşil bir suskunluktu elinde balta,
içimde kırıldı en büyük putlar,
devrildim
boynumda imanın kanlı hançeri
haraç mezat edildim semavi pazarlarda
nevrotik bir çöl yetimliğine döndü yaşam
anlamadım, kral mıydım yoksa peygamber mi
elimde ilahi ve italik bir âsâ'yla..

yürüdüm..
mahcup bir mucizeyi gizliyordu Meryem
şarkılar söyledim hamaklardan en çocuksu sesimle
üfledim iman etti ölüler
fahişelerle seviştim, dirildi Maria Magdela
diyafram çivilerimden başladım kanamaya
dağlar tırmandım sırtımda mukaddes bir haç
satıldım dostlarımca otuz gümüş parayla..

yürüdüm..
ufkumda histerik bir mucize oldu şakkul kamer
övüldüm sırtımda yaması ibrahimî hırkamla
Bedir'de zafer, Tebuk'ta bir yol refiki
bir tılsımdım belki de hayata;
çöl ve kuyudan mürekkep bir esrar
ağzımda kırıldı ve dağ be dağ kanadı uhud
bağrıştı birden çocuklar
'hayber hayber ya yahud'...
zayıftım ve cahildim mutlaka anlatacaktım
biraz Ebucehil'dim sanki
biraz da çarığı kan dolu Muhammed'ul Mustafâ

...............
.................

şimdi ne pervin ışıldar fikrimde ne de süreyya
biraz Buhari'yim sanki biraz ruhunu döven Kafka