Sürgün Günlüğünden III Şiiri - Hasan Tan 2

yürüdüm
eğirerek kendimi annemin kınalı saçlarından
Süryani kızlar gördüm çocuksu bir dalgınlıkla
kanayan ayaklarımla incittim tüm yolları
kızaran yanaklarımı hibe ettim soykırımlara
ölünmüş onca yere çıplak ayakla bastım diye
gözbebeğimi yağmaladı kadınlar ve adamlar
dindirmedi acımı camiler manastırlar mezarlıklar
şizofren bir aynadan seyredip durdu kendini
ve şûh kahkahalar savurdu dünya
ölüme adadığı kanlı ağzıyla..

yürüdüm
solgun ağaçların dökülüşünden geçerken zaman
sıcak yaralarımla geçtim yedi kıtayı
eylüldü ve potinli adamlar vardı
hâkiye boyuyorlardı dünyayı
radyolarda marşlar duvarlarda yazılar
hazin ve nemli darağaçlarına ağlıyordu analar
doğuya doğru teyakkuzdaydı ülkem
soğuktu ve sular terliyordu
okunmamış bildiriler gibi üşüyordum dışarıda
birkaç satır tutsaklığıydı payım geçtiğim onca kıtadan

yürüdüm
yakamozluydu yollar bir an tekin sandım hayatı
ansızın bölündü adımlarım emperyal çığlıklarla
gelişkin çöplüklerde danışıklı dövüşe başladı kahramanlar (!)
beş on kuş yılı bir kanaatsizlik;
yani petrol su Bereketli Hilal uykusu ve yer altı düşü kurdular
rahatı kaçtı çocukların son buldu saklambaçlar
ve öldüler çömelerek kaderin kaza anında
Bağdat’ta misket bombalarıyla..

yürüdüm
yangın masalları vardı ana haber bültenlerinde
ısrarla ağlıyordu analar Kudüs’e yönelmiş bakışlarla
tarihin sayfalarında ıskartaya çıkarılmışken onca mukaddes kelâm
dinmedi sürgünümüz ilahi çağrılarla
belki de tanrı kendi doğusundan üflemişti insanlığa
ve o yüzden öldürüyordu insanları en çok doğuda..

.............
..........................
şimdi ne pervin ışıldar fikrimde ne de süreyya
biraz Buhari'yim sanki biraz ruhunu döven Kafka
hiö olmakla başladı devran dönüyorum alem-i ervaha..