Sürgün gibi masallar insanıydık

Sürgün gibi masallar insanıydık, kavuşmalar haram.
Üzüntüyü azık ettik, düştük yola.
Rotamız ateş, pusulamız rüzgar.

Gurbetin en dibinde saklı bir tutsağın.
Ürkek bir kuşun avcısından kaçışı gibi.
Nefes kadar yakın, oynanan bir köşe kapmaca bizimkisi.

Gıpta ile izlerdim gökteki kanatlarını.
İnerken rahmet, yükselirdi kanatların.
Bir iştah gelirdi, bir uçma arzusu yüreğimden yüreğine.
İzin vermeyen zihnime inat.

Meçhul bir hayatın en kuytu yerinde saklı bir ışıksın.
Az kalsın bulacaktı gönlüm gönlünü.
Sonra esti, o hani sevmediğim rüzgar.

Azığım göğüsümde, düştüm yollara.
Lalelerde, sümbüllerde… umrumda değil artık.
Lal eyledim beni, bende zindan eden gönlümü.

Artık öyle alışmışım ki,
Rüzgarlarda savrula savrula seni aramaya.
İstemem kavuşmak bu sahte dünyada sana.

Nefesim sen, sonsuz iklimleri olan bâkî cihanda.
Söz verdiği gibi, gönlümün gönlüne bekler seni ruhum.

Ayı kararttı, kaç gece bulutlar; seni bulamamam için bu evrende.
Nuruna and eden gönlüm, isyanını zindanından çıkarır.
Irak demez, yakın demez, diyara mahkum eyler.
Yaralar açar her yanına, kafesinin.
Duvarlarında yankılanır her gece sözlerin, zindanımın.

Izdırabın deminden, içe içe demlenir gönlüm.
Kaynayan gönlümden, kana kana demlenir gönlüm.