Sürgün Şiiri - İrfan Tansel Turhan

Her başakta harman vakti
Sapa samana karışmış yüzün
Sarı sıcak ve nasırlı ve çatlak topraklar gibi
Emeğe bulaşmış ellerin
Islatıp başına koyduğun mendil
Ceketini asıp gölgesinde yattığın
Kaç ağaç kalır yarına.?
Önce randevular unutulur, mektuplar kesilir
telefonlar cevap vermez
Sesini duyabileceğin kaç insan kalır yanında
Bir sürgün belkide bu bir çıkmaz daha yarına

Her mum alevinin gölgesinde bir ben
O kadar bölünmüşken bulaşmışken isine
Titreyip dağılmışken duvarların üstüne
Ki! o kadar hasretken kapıdan girişine
Kaç silik gölge kalır senelerin ardında
Bir sürgün belkide bu bir çıkmaz daha yarına

Her sevgide bir şehir gider çocukluğundan
Her gidişte bir çift göz bakar kalır ardından
Yitik ötüşler kalır her göç vakti kuşlardan
Dağılır bulutların savrulur hazan olur
Kaç asi yaprak kalır o çınarın dalında
Bir sürgün belkide bu bir çıkmaz daha yarına

2000